کد مطلب:298596 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:160
در انجام وظیفه نسبت به خانه و خانواده
این مطلب دیگر از مرحله ی نوشتن و گفتن گذشته و به مرحله ی درك و لمس و تجربه رسیده كه هنر زن به این نیست كه در كاری كه برای آن آفریده نشده یعنی كار خارج از محیط خانه و تهیه ی نان و آب دخالت و تلاش كند و خود را به آب و آتش بزند و تن به هر گونه خفت و خواری و... بدهد تا به منصب و مقام و شغل و پستی برسد، و در نتیجه كارش به جایی برسد كه به دست سودجویان و از خدا بی خبران به صورت عروسكی درآمده و از وی به جای كالای تجارتی استفاده كنند، و به نام آزادی او را به هر لجنزاری بكشند، و پست ترین اهانتها را به مقام او روا دارند و به دنبال آن هزاران بدبختی و فساد خانوادگی و اجتماعی دیگر پدید آید كه كم و بیش به چشم خود می بینیم، بلكه هنر زن آن است كه تخصص خود را در آن كاری كه دستگاه آفرینش وی را بدان منظور آفریده به كار بندد و فرزندانی لایق به اجتماع تحویل دهد و از درون خانه موجبات آرامش شوهر و فرزندان خود را فراهم كرده و هر چه بهتر در تربیت فرزندان و افراد خانه بكوشد، و وظیفه ی خانه داری و شوهرداری خود را بهتر انجام دهد. و این سخنی بود كه سالهای سال دانشمندان بی غرض جامعه شناس و متخصصین صدیق زیست شناس و علم الاجتماع با انتشار كتابها و مقالات گوشزد می كردند و تدریجا با دخالت زنان در كارهای مردان و گسستن سنن اجتماعی و طبیعی از مرحله ی تدریجا با دخالت زنان در كارهای مردان و گسستن سنن اجتماعی و طبیعی از مرحله ی ثبوت به مرحله ی اثبات رسید و عملا دنیای روز به این حقیقت پی برد و زیانهای فردی و اجتماعی، جسمی و روحی، آن را به چشم خود دید- چنانكه در بالا اشاره شد-.
و از این رو ما هم نیاز به توضیح بیشتری در این باره و نقل گفتار دانشمندان و شواهد زنده برای این مطلب نداریم، و به قول معروف «آنجا كه عیان است چه حاجت به بیان است».
اگر گاهی هم بحث از ناتوانی و ضعف و ناقص بودن زن به میان می آید منظور همین است كه زن در مورد كارهایی كه دستگاه خلقت او را برای آن كارها نیافریده و خارج از وظیفه اوست ناتوان است و از انجام آن به خوبی بر نخواهد آمد، چنانكه مرد نیز در انجام كارهایی كه دستگاه آفرینش به عهده ی او نگذارده ضعیف و ناتوان است، و
به گفته ی یكی از دانشمندان اینجا بحث تخصص در كار است نه تفاوت، زیرا «هر كسی را بهر كاری ساختند».
و این گفتار كه از امیرالمومنین (ع) نقل شده چقدر جالب است كه به فرزندش حسن درباره ی رفتار با زنان می فرماید:
«و لا تملك المراه من امرها ما جاوز نفسها فان المراه ریحانه لیست بقهرمانه» [1] .
(به زن بیش از آنچه تحمل آن را دارد كاری مده و كاری را كه به او ربطی ندارد به او واگذار مكن و او را بر اموری كه انجام آن از حدود قدرت و توانایی او بیرون است مسلط منما زیرا زن گل و گیاهی است خوشبو نه كارفرما، و مقاومت كارهای مردان را ندارد!)
آن نقشی را كه یك زن می تواند در تربیت كودك و پرورش جسم و جان او داشته باشد هرگز یك مرد ندارد، و آن حوصله و تحملی را كه یك مادر برای پروراندن تمایلات روحی و بدنی فرزند خود دارد هیچ گاه یك پدر ندارد، و بالعكس آن نیرو و تحملی را كه یك مرد برای انجام كارهای خارج از محیط خانه و تحمل مشكلات جسمی و روحی كه احیانا ناشی از ناكامیهای زندگی است دارد هرگز یك زن ندارد.
و این بالاترین لطف الهی و كمال عدالت در دستگاه منظم خلقت است كه به هر موجودی آن چه را لازمه ی ادامه ی حیات خود و همنوعان اوست عطا فرموده «الذی اعطی كل شی ء خلق ثم هدی» [2] .
باری فاطمه ی اطهر در كنار انجام وظایف خطیر و سنگین دیگر از انجام این وظیفه ی بزرگ الهی و به منزل رساندن این بار سنگین هم كه دستگاه منظم آفرینش به عهده اش گذارده بود از هیچ فداكاری دریغ نفرمود، و در این مدت كم و چند سال محدودی كه به عنوان یك مادر و یك بانو در خانه ی علی (ع) زندگی كرد بزرگترین درس عملی را به مادران و بانوان جهان در راه تربیت فرزندان و خانه داری و شوهرداری داد.
افسوس و هزاران افسوس كه دشمنان انسانیت و معاندان حق و حقیقت این چراغ فروزان هدایت را در اوان فروغ و طلوع خود خاموش كردند، و آن صدمات و لطمات را بر پیكر نحیف و لاغرش زدند و مقدمات شهادت و رحلت او را در سنین جوانی و بهار زندگانی فراهم آوردند، و جامعه ی اسلام و مسلمانان و بخصوص بانوان را در آن وقتی كه احتیاج شدیدی به چنین رهبران و معلمانی داشتند از تعلیمات او محروم ساختند!
اما باز هم با همین عمر اندك و همان ده سالی كه در خانه ی علی (ع) به سر برد به نحوی رفتار كرد كه توانست یك بانوی نمونه برای تمام بانوان جهان باشد و خانه داری و شوهرداریش سرمشق دیگران واقع شود و دست پروردگانی تربیت كند كه هر كدام بتنهایی رهبری برای تمام جوامع بشری باشند.
[1] نهج البلاغه، باب 31 از ابواب كتب و رسائل.
[2] از آيات سوره ي مباركه ي طه است كه خداي تعالي از زبان پيغمبر بزرگوار خود حضرت موسي (ع) حكايت مي كند كه در برابر فرعون براي معرفي پروردگار بيان فرمود «يعني پروردگار ما كسي است كه به هر چيز لازمه ي خلقت او را عطا فرمود سپس او را راهنمايي كرد».